Borstvoeding… Mijn verwachtingen en de realiteit

Mijn blogs over hoe ik 1,5 jaar fulltime heb gekolfd voor onze eerste dochter worden vaak gelezen. Maar inmiddels hebben we een tweede dochter en geef ik alweer ruim 11 maanden borstvoeding. Gewoon zoals het hoort, aan de borst dus. En dat verdient ook een blog.

Mijn verwachtingen

Gewapend met feitjes over hoe goed borstvoeding is voor de hechting en de gezondheid van moeder en baby, stond het voor mij al vast dat ik voor borstvoeding wilde gaan. Daarnaast had ik enorme overproductie tijdens het fulltime kolven, dus ik ging er eigenlijk ook wel van uit dat dit nu geen problemen zou geven. Doe daar nog een schepje van een geromantiseerd beeld over borstvoeding boven op, en voila… Ik was er helemaal klaar voor en had er zin in. Ik moest en zou deze baby aan de borst krijgen, na 1,5 jaar kolven vond ik dat ik het had verdiend.

Mijn doel was minimaal 2 jaar borstvoeding, conform de WHO richtlijnen. Om dat voor elkaar te krijgen leek het me wel wat om zo’n moeder te worden die haar kind zonder problemen overal op verzoek voedt. Hoppa, borst eruit en door.

De werkelijkheid

Die eerste keer aanhappen vond ik best heftig. Zo’n baby is toch wel heel wat krachtiger aan de tepel dan een kolfapparaat. Ik schrok er een beetje van en vond het ook wel pijnlijk. Volgens de verloskundige ging alles zoals het hoorde, dus gewoon doorgaan…

De eerste paar dagen ging het van kwaad naar erger. Dat het voeden naweeën opwekt lijkt wel een slechte grap van moeder natuur. Want die naweeën waren bij mij erg pijnlijk en zorgden ervoor dat ik opzag tegen de voedingen. Maar ook mijn tepels werden steeds pijnlijker en binnen 2 dagen had ik een bloedende tepelkloof. Mijn schoonmoeder begon zelfs spontaan kussentjes in mijn rug te stoppen toen ze zag dat ik helemaal wit wegtrok van de pijn tijdens een voeding.

Toen ik weer een paar dagen later ook nog een beginnende borstontsteking had, zat ik er compleet doorheen. De verloskundige zag perfect gekrulde lipjes en geen reden tot zorg. Dus belde ik een lactatiekundige.

Frappant detail: Toen ik ging kolven om die borstontsteking te voorkomen, bleken mijn borsten nog helemaal te zijn ingesteld op het kolfapparaat. Bij het in elkaar zetten van de kolf kreeg ik al een toeschietreflex. Dat fulltime kolven heeft sporen nagelaten…

Hulde aan de lactatiekundige

De lactatiekundige kwam gelukkig binnen 24 uur. Ze keek met me mee tijdens een voeding en checkte het mondje van onze dochter. Ik legde haar niet goed aan en zij was niet erg goed in het behouden van een vacuüm. Hierdoor waren we een slechte combinatie, waarbij ze wel zo’n 20 keer opnieuw aanhapte tijdens een voeding. Auw. We moesten allebei gaan oefenen. Het ging met vallen en opstaan, maar de pijn en tegenzin verdwenen gelukkig weer.

Na aardig wat houdingen te hebben geprobeerd bleek het het beste te gaan als we samen liggen in bed. En dat is nog steeds hoe we het meestal doen, want zo raakt ze het minst afgeleid en draait ze haar hoofd niet te pas en te onpas weg terwijl mijn tepel nog in haar mond zit. Liggend voeden is ook nog eens enorm handig tijdens nachtvoedingen (doorslapen? Wat is dat?), maar overdag ietwat minder handig. Al helemaal gezien ik hier ook nog een kleuter rond heb lopen.

Te zelfbewust in het openbaar

Ik ben dus niet zo’n moeder die heel soepel voedt in het openbaar. Een bijeffect van het vooral liggend voeden, is dat het heel klungelig voelt als ik zittend voed. Daar komt nog bij dat ik het toch wel een dingetje vind om in het openbaar een borst tevoorschijn te halen. Een nipple flash komt toch wat vaker voor dan ik zou willen dankzij mijn snel afgeleide baby. En ja, ik weet dat ik met doeken zou kunnen werken en zo, maar dat weiger ik. Want diep van binnen ben ik wél zo’n moeder die vindt dat je overal moet kunnen voeden, dat dit is waar borsten voor zijn gemaakt, dat het oké is om zo’n natuurlijk proces te laten zien en daarvoor te gaan staan. Maar ik ben te zelfbewust om dat ook daadwerkelijk te doen. Dus plan ik mijn uitjes vaak om voedingen heen. Best jammer eigenlijk.

Laatst zat ik in Frankrijk te voeden op een overvol terrasje bij een snelwegrestaurant. Enigszins ongemakkelijk natuurlijk. Aan het tafeltje naast me zat een Frans omaatje ons vertederd te bekijken en bemoedigend te knikken. Toen ik klaar was zei ze dat ze haar eigen kinderen 3 jaar lang heeft gevoed. Tenminste, dat is wat ik er uit haalde met mijn allerbeste Frans. En dat vond ik zo enorm bemoedigend! Dus zelfs als ze stiekem iets heel anders bedoelde, ben ik blij dat ik dit ervan heb gemaakt 🙂

Toch ook echt wel genieten

Ondanks alle hobbels die ik tegenkom in mijn borstvoedingsavontuur ben ik wel heel erg blij dat ik nog steeds borstvoeding geef. Ik kan intens genieten van die intieme momenten met mijn baby. En ik kan wel janken bij het idee dat deze fase relatief kort is. Van mij mag ze nog heel lang mijn kleine baby blijven, veilig aan mijn borst. Het plekje waar ze zich het allerfijnst voelt, troost vindt, heerlijk ontspant en lekker in slaap kan vallen. Stop de tijd.