Mijn mooie hypnobirthing bevalling

Zoals ik schreef in mijn blog over de hypnobirthing cursus die we hebben gevolgd, wilde ik graag thuis in bad bevallen. En dan zo rustig en intiem mogelijk, begeleid door Folker. Met de verloskundige zoveel mogelijk op de achtergrond. Ik heb een prachtig visueel geboorteplan gevonden en heb dat aangepast zodat het perfect bij mij past. De verloskundige zag het helemaal zitten en zo kreeg ik groen licht voor mijn hypnobirhting bevalling.

Een hypnobirthing bevalling?

Mja, dat is vast geen officiële term. Maar voor mij betekent het een natuurlijke bevalling, of in ieder geval zo natuurlijk mogelijk, waarbij ik vertrouw op dat mijn lijf weet wat het moet doen. Een bevalling zonder angst voor pijn, want daardoor kun je in een kramp schieten en ga je juist pijn ervaren. Ontspanning en vertrouwen is waar het om draait.

En om dat voor elkaar te krijgen heb ik de laatste weken van mijn zwangerschap hard geoefend met zelfhypnose, visualisaties, affirmaties en ankers. Voor de zelfhypnose gebruikte ik luistersessies van Mucha Mama om heerlijk bij te ontspannen terwijl ingefluisterd werd dat ik een fijne, ontspannen bevalling zou gaan hebben. Ik visualiseerde de eerste momenten met onze baby, en de liefde tussen mij en Folker terwijl we samen de weeën op zouden vangen en onze baby zouden verwelkomen. Affirmaties zijn kracht gevende zinnen. Ik heb ze geschreven voor elke fase van de bevalling, ik heb zelfs nog ergens een lijstje affirmaties liggen voor als ik toch nog naar het ziekenhuis zou moeten… En de ankers heeft Folker bij me gezet; aanrakingen die ik associeer met rust en ontspanning en die hij dus ook zou kunnen gebruiken tijdens de bevalling.

Inleiding dreigt…

Dat is allemaal heel mooi en het kan ook goed worden ingezet bij een inleiding. Maar ik wilde toch echt thuis bevallen! Toen ik de 40 weken zwangerschap passeerde werd er alvast een afspraak gepland bij de gynaecoloog op 41+1 weken. Daar werd ik meteen een beetje zenuwachtig van, want de vorige keer leidde dat tot een inleiding. Ik vond het totaal niet erg om langer te moeten wachten totdat onze baby zich aandiende, want wat is nou 1 of 2 weken op een hele zwangerschap? Maar die inleiding had ik toch echt geen zin in.

Hypnobirthing om de bevalling op te wekken

Ik mailde onze hypnobirthing docente en kreeg van haar een stappenplan om de bevalling op te wekken, inclusief een extra zelfhypnose-sessie. Daar ben ik zondag mee aan de slag gegaan, nog ruim op tijd voor woensdag. De dag waarop de ziekenhuis afspraak stond gepland. Ik heb mijn to-do lijstjes losgelaten, mijn thuisbevalling keer op keer gevisualiseerd, mezelf en de baby heel vaak vol overtuiging verteld dat we er volledig klaar voor waren en heb tijdens de hypnose-sessie gevisualiseerd dat ik bij haar in de baarmoeder kroop om een prachtig lichtjes-pad richting de uitgang aan te leggen. Ja, echt…

En die nacht begonnen de eerste duidelijke voorweeën. Heeft het lichtjes-pad toch geholpen. 😉

Heel veel voorweeën

Na de halve nacht wakker te hebben gelegen van voorweeën zwakten ze rond de ochtend weer af. Gelukkig had ik die ochtend een afspraak met de verloskundige staan. De voorweeën hadden hun werk gedaan; 1 cm ontsluiting. Ik kon gestript worden! Ik ben geen voorstander van ingrijpen in een natuurlijk proces, maar met nog maar 2 dagen te gaan tot die eerste ziekenhuis afspraak was ik absoluut volledig vóór strippen.

Na een paar uur niks, begonnen ’s middags de voorweeën weer. Duidelijk te mild om alarm te slaan. Folker dacht daar iets anders over en heeft onze peuter die avond naar mijn ouders gebracht. Geduldig hebben we afgewacht of het door zou zetten of niet, we hebben er een ontspannen avondje Netflixen van gemaakt. Rond middernacht zwakten ook deze weeën weer af. Dus zijn we, licht teleurgesteld, maar gewoon gaan slapen.

Het echte werk!

Ik werd die nacht om 5 uur wakker van een heuse wee. Ik herkende het meteen en maakte Folker wakker. We zijn naar beneden gegaan en hebben samen alle weeën opgevangen, dat ging heerlijk rustig en goed. Ze kwamen netjes om de 4 a 5 minuten. We wisten genoeg en stopten met timen. Ik heb daarna nog niet meer eens op een klok gekeken. Ik wilde namelijk vertrouwen op mijn lijf en gevoel en niet bezig zijn met timen. Folker zette het bevalbad klaar en belde de verloskundige. Die bleek al bezig te zijn met een andere bevalling, dus kwam er rond half 7 iemand van een andere praktijk. Ik bleek ‘pas’ op 2 cm ontsluiting te zitten. Dat was informatie waar ik niet op zat te wachten, ook vond ik het niet fijn dat ik die verloskundige niet kende. Ik was even mijn focus kwijt en voelde de weeën opeens stukken beter.

Ik besloot niks meer te willen weten van de hoeveelheid ontsluiting en vertelde dat ook mijn eigen verloskundige die rond kwart over 8 zelf ook even kwam checken hoe het ging. Ze heeft wel getoucheerd en Folker op de hoogte gesteld (het bleek achteraf nog steeds 2 cm te zijn, ben ik even blij dat ze me dat niet heeft verteld…). Ze vond dat we het samen prima onder controle hadden en we spraken af dat ze rond kwart over 10 weer zou komen kijken.

Ontspannen in bad

Ik besloot in ons normale bad te gaan liggen. Daar lukte het me prima om de weeën zelf op te vangen, Folker hoefde zelfs bijna niets meer te doen. Ik voelde wel dat ze steeds sterker werden, maar had niet echt pijn. Ik luisterde naar muziek van Damien Rice (zo rustgevend en mooi!) en dacht aan mijn affirmaties zoals ‘met elke wee komt onze baby dichterbij’, ‘mijn lichaam weet wat te doen’ en ‘het lukt mij goed om te ontspannen’. Dat ontspannen ging ook echt prima, totdat ik het er rond 10 uur opeens wat moeilijker mee kreeg. Wat een kracht zat er in die laatste weeën!

De bevalling

Toen de verloskundige om 10.15 uur kwam, wierp ze één blik op me en vroeg of ik persdrang had. Ik zei dat ik inderdaad wat drang voelde. Ze besloot dat toucheren niet meer nodig was, ik werd per direct richting bevalbad geloodst om te gaan persen. Ze ging de kamer weer uit om de kraamhulp te bellen en ik begon maar gewoon. Op mijn knieën, hangend over de rand van het bad, met Folker dicht bij me.

Ik heb van tevoren wat van die prachtige hypnobirthing bevalfilmpjes gekeken, van vrouwen die in alle rust en sereniteit een baby eruit persen alsof het niks is. Zo mooi! Ik kon het nooit droog houden als ik dat zag. Nou. Daar leek ik echt allerminst op. Ik heb geschreeuwd met alle oerkracht die in me zat. Dat voelde gewoon goed om te doen en heel hard nodig. En ja, het deed echt wel pijn.

Na één perswee was het hoofdje er al half uit. De verloskundige kwam weer binnen. Folker hielp me mijn ontspannen ademhaling terugvinden en ik voelde eventjes rustig tussen mijn benen en zei verbaasd: ‘Wauw, ze heeft al veel haar!’ Wat een bijzonder moment! Tijdens de volgende perswee kwam ze er helemaal uit. Ik heb haar uit het water gehaald en ze begon meteen kalm te ademen op mijn borst. Daar was ze dan, onze kersverse dochter, helemaal tevreden en ontspannen. Om half 11 is ze geboren, zo’n 5,5 uur na de start van de eerste echte weeën.

Wat een fijne start!

De placenta kwam er ook zonder problemen uit en mocht rond blijven drijven in het bevalbad. Zo hebben we rustig zitten wachten totdat de navelstreng volledig was uitgeklopt, waarna Folker hem heeft doorgeknipt. Daarna ben ik het bad uit geholpen en richting mijn bed gegaan, waar ik nog een hele tijd naakt met onze baby op mijn borst heb gelegen voordat de verloskundige de eerste controles deed. Met onze baby ging alles perfect, en ook ik ben er met slechts wat kleine scheurtjes vanaf gekomen. Zo oppervlakkig dat er niet eens gehecht hoefde te worden. En dat terwijl onze dochter best flink was, maar liefst 3960 gram. Zo zie je maar weer dat een wat hoger geboortegewicht en uitscheuren niet samen hoeven te gaan.

Ik vond deze bevalling echt een verademing vergeleken met de vorige. Het was alles wat ik wilde en wat ik me ervan voor had gesteld; intiem, rustig en ontspannen. Echt mijn bevalling, die ik op eigen kracht heb gedaan. En dat Folker er zo’n belangrijke rol in heeft gehad, vind ik ook heel bijzonder en een verrijking van onze relatie. Ik ben best trots op hem. Een paar jaar geleden was hij namelijk nog pertinent tegen een thuisbevalling, voornamelijk uit angst dat er iets mis zou gaan. En nu stond hij volledig in zijn kracht als mijn steun. En ik ben ook trots op mezelf. Dat mag ook wel eens gezegd worden. Toch? 😊