Kleine hulpjes

Ruim je speelgoed op. Als ik een euro had gekregen voor elke keer dat ik of Rachelle dat zou hebben gezegd de afgelopen 5 jaar, dan waren we nu rijk. Ongelofelijk hoeveel rommel onze kinderen kunnen maken. Maar als je dan vraagt of ze het even willen opruimen, dan willen ze dat niet. Überhaupt meehelpen zit er vaak niet echt in. Net nog heb ik alleen de kamer opgeruimd, de was opgevouwen en de bedden opgemaakt terwijl de dames de kamer alweer in de onopgeruimde staat terugbrengen.

Ach ja, kinderen doen waar ze zin in hebben. En helaas zijn opruimen of klusjes geen dingen die ze graag doen.

Een Westers fenomeen?

Nou, dat is dus niet helemaal waar. Blijkbaar is het in niet Westerse culturen heel normaal dat kinderen meehelpen in het huishouden. Sterker nog, ze doen het uit zichzelf en ze vinden het fijn om te doen! Stel je voor: je 6 jarige die zonder opdracht van papa of mama besluit om haar kamer op te ruimen.

Maar waarom doen ze dat in Westerse landen dan niet? Michaeleen Doucleff deed hier onderzoek naar en schreef er over in het boek Hunt, Gather, Parent. Zij ging op bezoek bij families die nog leven volgens de normen en waarden van oudere, niet westerse culturen. Een Maya familie in Mexico, een Eskimo familie in Noord-Canada en een Hadza familie in Tanzania. En je raadt het misschien al: deze families zijn stuk voor stuk heel goed in het grootbrengen van meewerkende kinderen.

In niet Westerse landen is het heel normaal dat kinderen meehelpen met het huishouden

Hoe het anders kan

Maar hoe dan? Heel kort samengevat: ze behandelen hun kinderen als gewaardeerd en volwaardig onderdeel van het gezin. En natuurlijk waarderen wij onze kinderen ook, maar dat laten we niet altijd zien. Als ik bijvoorbeeld om zes uur sta te koken en mijn dochtertje komt om te vragen of ze mee mag helpen, dan zal mijn eerste reactie waarschijnlijk zo iets zijn als: Nu even niet schat, het moet  snel want anders wordt het te laat. Of als we ’s ochtends haast hebben om naar school te gaan en ze wil zelf haar schoenen aandoen, dan zal ik zeggen: Laat mij dat maar doen, dan gaat het wat sneller. En zo zijn er nog wel tientallen voorbeelden te verzinnen.

Na het lezen van het boek, besef ik mij pas dat ik op zo’n moment mijn dochter leer dat ze vooral niet dingen zelf moet doen. Ik leer haar dus eigenlijk dat meehelpen niet gewaardeerd wordt. En het ergste is dat ik hiermee haar intrinsieke motivatie om zeep help. Het is dan ook niet zo vreemd dat ze dan uiteindelijk ook geen zin heeft om mee te helpen op het moment dat ik dat aan haar vraag.

Mag ik helpen? Ja!

Dus vanaf nu wil ik het anders gaan doen. Elke keer als een van onze kinderen aanbiedt om te helpen, dan dwing ik mijzelf om ja te zeggen. Zelfs als we haast hebben, zelfs als het een rommeltje gaat worden en zelfs als ik er eigenlijk niet zo zin in heb. Wat het ook is, ze mogen helpen. Mogen is hier ook een sleutel woord want ze moeten het wel zelf willen.

Onze Step Up van Ette Tete is onmisbaar nu de kinderen willen meehelpen met koken.

Ik probeer dit nu een paar weken er is zeker progressie! Ik merk dat ze meer helpen en dat ze het ook leuker vinden om samen dingen te doen. Ze voelen zich meer serieus genomen en zijn daadwerkelijk trots als ze zelf dingen mogen doen. En weet je wat? Het idee dat onze kinderen nu leren mee te helpen zonder boos op ze te worden, geeft ook een hele hoop rust.

We zijn dan misschien nog niet zo goed als de Maya’s maar we gaan de goede kant op! 

Wordt vervolgd…