Momentje van bezinning

Ik heb vandaag vrij van mijn werk. De was zit in de machine, alle flesjes zijn afgewassen, het huis is schoon genoeg (afgezien van de trap die ALTIJD gestofzuigd moet worden met dank aan onze lieve kat), m´n kleine meid doet haar middagdutje en alle bestellingen zijn verwerkt. Je zou denken dat dit de perfecte omstandigheden zijn om even te ontspannen.

Maar helaas is de to-do lijst altijd groter dan dat: Ik moet nog een beetje administratie bijwerken, er liggen nog nieuwe (leuke!) producten op me te wachten die ik in moet voeren, ik heb nog een berg huiswerk liggen voor de opleiding die ik volg (gelukkig heb ik nog tot donderdag) en die lieve kat heeft ook haar aandacht nodig…

Deze keer kies ik ervoor om alles even uit te stellen. Om met een lekker kopje thee te gaan zitten en schrijven. Om mijn gedachten op een rijtje te zetten. Een moment van bezinning. Met de kat op schoot.

Bijna dertig

Volgende week ben ik jarig. Ik word maar liefst 30! Een paar jaar geleden vond ik dat nog een akelig idee. Alsof het spannende leven dan ophoudt en de sleur begint. Ook voelde het als een soort uiterste datum om mijn leven op orde te hebben: Als twintiger moest ik toch wel voor elkaar krijgen om een leuke man aan de haak te slaan, een huis te kopen, een fijne vaste baan te vinden, alle belangrijke opleidingen af te ronden en voor kinderen te gaan.

Hoewel ik nu inzie dat ik nog tijd genoeg heb en echt niet alles aan leeftijd is gebonden, heb ik toch de meeste zelfopgelegde eisen af weten te vinken. Alleen qua opleidingen lig ik achter op schema. Dat is onhandig, maar ook weer geen ramp. En toch voelde het nog niet helemaal lekker…

Onrust

Ik hou van mijn werk als psycholoog. Ik heb een vaste baan bij een FACT team. Daar werk ik met mensen die last hebben van ernstig psychiatrische aandoeningen zoals psychotische- en persoonlijkheidsstoornissen. Indien nodig bezoek ik ze thuis om de drempel tot zorg te verlagen. Leuk, uitdagend en het geeft super veel voldoening als een behandeling aanslaat en cliënten stapjes terug de maatschappij in zetten. Ik sta dan bijna te juichen van trots langs de zijlijn!

Toch voel ik al jaren onrust. Toen ik begon met werken in de zorg ben ik flink geschrokken van de hoeveelheid bureaucratie, de strakke hiërarchieën, de macht van de zorgverzekeraars en de hoge werkdruk. En eigenlijk is het door de jaren heen alleen maar erger geworden.

Onmachtig moet ik toezien hoe ons zieke zorgsysteem slachtoffers maakt. Zowel onder collega’s als cliënten. Het enige wat ik kan doen is het goed proberen te doen voor de cliënten bij wie ik direct betrokken ben.

Plan B

Al tijden zat ik te broeden op een plan B. Niet om te stoppen als psycholoog, dat vind ik te leuk om te doen! Maar wel om minder afhankelijk te zijn van dat vaste contract, de grote zorginstellingen en indirect dus ook van de grillen van de zorgverzekeraars. Ik heb al veel overwogen en dit, de kleine lama, is het eerste en enige waar ik me goed genoeg bij voel om het daadwerkelijk uit te durven voeren. En wat vind ik het leuk! Hoewel het stiekem echt best veel werk is (vrije tijd, wat is dat?) geeft het toch ook rust in mijn hoofd.

Plan B is in werking gesteld. De kleine lama groeit beetje bij beetje. Onafhankelijkheid en meer vrijheid zijn in zicht!