Een kindje met een schisis – deel 5: het eerste besef

Het is nu precies een jaar geleden dat ik voor het laatst een blog heb geschreven over onze, inmiddels 3-jarige, dochter met een schisis. Het is tijd voor een kleine update! Mocht je geen idee hebben waar ik het over heb, hier vind je deel 1. Vanuit daar kun je verder lezen. 😊

Ik heb een gaatje…

Zo’n half jaar geleden voelde onze dochter tijdens het eten met een vingertje in haar mond en zei opeens: ‘Ik heb een gaatje. Mama niet en papa ook niet’. Slik. Ze zat in een fase dat ze graag vergeleek. Zo werd bijvoorbeeld regelmatig aangehaald dat zij en ik bruine ogen hebben en papa blauwe. Zonder oordeel, gewoon ontdekkend. Ook het gaatje werd als iets volledigs neutraals benoemd. Dus zo hebben we er ook op gereageerd. ‘Ja, dat klopt. Jij hebt een gaatje bij je tandjes en wij niet’. Daarmee was het voor haar afgedaan en is het een hele tijd niet meer ter sprake gekomen.

Naar het schisisteam

In mei werden we weer opgeroepen voor de jaarlijkse controle bij het schisisteam. Die ene afspraak groeide al snel uit tot een heuse schisisdag. Omdat rekening wordt gehouden met onze reistijd werden namelijk alle afspraken die dag gepland. Helemaal prima, liever een paar uur in het ziekenhuis van Tilburg vertoeven (prima DE-café hebben ze daar!) dan vaker dan één keer vrij moeten nemen om er heen te kunnen gaan. Het begon met een afspraak bij de logopediste, toen mochten we door naar de mondhygiëniste, vervolgens naar het schisisteam en afsluitend nog even foto’s maken van hoe het er nu uit ziet in haar mondje. De hele dag door kregen we goed nieuws. Haar spraakontwikkeling is bijgetrokken tot een normaal niveau en er wordt niet verwacht dat er nog invloeden van haar schisis te horen zullen zijn in de toekomst. Alle melktandjes zijn aanwezig, ondanks de kaakspleet die ze nog steeds heeft. En het schisisteam zelf zag geen enkele reden tot zorg. Het oordeel: We hoeven pas over 3 jaar opnieuw op controle! Wat een heerlijke pauze van de medische molen. En wat zijn we trots op onze kleine meid, ze werkte super goed mee en het is zo enorm fijn dat de achterstand waarmee ze is geboren is weggewerkt! En dat ondanks dat het een forse volledige schisis was…

Praten over de schisis

Die schisis ziekenhuisdag was wel een aanleiding om het wat meer over de schisis te hebben. We hebben haar baby foto’s er bij gepakt en uitgelegd dat ze is geboren met een gaatje in haar lip, tussen de tandjes en in haar mond. En dat de dokter dit gaatje dicht heeft gemaakt. Dat is geloof ik wel blijven hangen. Ze vertelt nu regelmatig dat ze een baby is geweest en dat de dokter haar lip dicht heeft gemaakt. En dat is prima voor nu. Feitelijk en zonder oordeel, op het begripsniveau van een 3-jarige. Ik ben heel benieuwd wanneer ze toe is aan een dieper laagje.

Vertrouwen

We zijn er nog niet. Ooit volgt nog het heftige beugeltraject en de kaakoperatie. En er zullen vast nog obstakels op haar pad komen. Op sociaal vlak of op het gebied van zelfacceptatie. Maar eigenlijk ben ik daar nu niet bang voor. Ik heb er vertrouwen in dat we de basis hebben weten te leggen van een weerbaar meisje dat met zelfvertrouwen door het leven kan gaan. Ik zie in mijn dochter een temperamentvol, sociaal meisje dat goed in haar vel zit. En dat vind ik het allerbelangrijkst. Het zou mij een worst wezen wat anderen bijvoorbeeld vinden van haar litteken, of je het nou goed ziet of niet. Het gaat erom dat zij het gaat accepteren als iets wat bij haar hoort. Gewoon een kleine afwijking die haar uniek maakt, zoals ieder mens wel iets heeft. Niet meer en niet minder.