Rooming-in: samen slapen met je baby

Ik ben zwanger van ons derde wereldwonder! Inmiddels ben ik al een eindje over de helft en wordt het tijd om ons als gezin meer en meer te gaan focussen en inrichten op de komst van weer een lieve, kleine baby.

Een discussie die bij ons tijdens elke zwangerschap weer terug komt, is die van het samen slapen met de baby. Dit wordt ook wel, afhankelijk voor welke vorm je kiest, rooming-in of co-sleeping genoemd.

Rooming-in bij borstvoeding

Evenals de andere keren, ben ik van plan om weer borstvoeding te gaan geven. En er is, met name voor de nachtvoedingen, niets handiger dan de baby bij ons op de slaapkamer te leggen. In de kraamtijd vind ik niets zo gezellig als de hele dag in het grote bed bivakkeren met een slapende, heerlijk ruikende en knuffelige baby aan mijn zijde. En ook de periode daarna vind ik het prettig om op de eerste hongersignalen in te kunnen spelen. Ik zou niet willen dat onze nieuwe aanwinst moord en brand moet schreeuwen om gehoord te worden.

De discussie

Daar denkt mijn lieftallige echtgenoot helaas anders over… Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik moeten lullen als Brugman om Fons bij ons op de kamer te kunnen laten slapen. Hij vond dit een inbreuk op onze privacy en intimiteit. Ook vond hij dat een kindje zo snel mogelijk in zijn eigen bed moest leren slapen. Oké, dat snapte ik enigszins, dus we kwamen tot een compromis: de eerste week sliep Fons in zijn wandelwagen naast ons bed en daarna verhuisde hij naar zijn eigen slaapkamer, wat eigenlijk perfect verliep.

Toen kwam Jans. En ook bij Jans ontstond de discussie over het samen slapen. Zij kreeg een reiswiegje naast mijn zijde van het bed. De tijd van het samen slapen wist ik deze keer te rekken tot zo’n 14 dagen. Toen móest ze naar haar eigen kamertje van mijn eega. Het zou namelijk haar doorslapen bevorderen (Jans kwam twee keer per nacht om een voeding en had wat moeite met alleen slapen). Dat werkte inderdaad en ik moet eerlijk bekennen dat ik vanaf dan ook beter sliep.

Een co-sleeper? Of toch niet…?

Toch blijft het hele verhaal knagen… Deze zwangerschap betrap ik mezelf erop dat ik aan het rondneuzen ben naar co-sleepers: Een wiegje met een open zijde die je tegen je bed aan kunt plaatsen, zodat je baby als het ware bij jou in bed ligt. Ik vind het wel zo fijn als ik de eerste hongersignalen van een kleine baby op kan pikken en hem of haar daarmee een veilig gevoel kan geven. Daarbij hoef ik m’n bed ‘s nachts niet uit en kan ik zo vlotter doorslapen. Even Googelen levert onder anderen nog de volgende voordelen op:

-je baby raakt veiliger gehecht;

-de kans op wiegendood wordt gehalveerd;

-het reguleert de ademhaling en hartslag van de baby beter;

-de baby ervaart meer geborgenheid.

Daarbij is mijn persoonlijke toevoeging nog dat dit waarschijnlijk de laatste keer is dat we mogen genieten van zo’n klein, hulpeloos hummeltje in ons midden. Daar wil ik optimaal van genieten, aan snuffelen en mee kroelen. Bovendien is mijn ervaring inmiddels dat manlief onverstoorbaar door de nachtelijke voedingen heen snurkt. Dus een verstoorde nachtrust is van zijn kant geen goed argument.

Anderzijds hebben we al twee kinderen die snel doorsliepen. En ze bezorgen ons nog steeds, in totaal al vijf jaar lang, onbezorgde, rustige, lange nachten. Bovendien lijken ze vooralsnog erg veilig gehecht en tevreden. En dat is ook wat waard…

What to do?

Er is dus nog wat werk aan de winkel hier. Ik ga toch de rooming-in en co-sleeping discussie weer aan. Wie weet win ik er weer een week (of twee!) mee en bezwijkt ook mijn man voor de charme van zo’n klein, knorrend hummeltje dat vanaf de eerste minuut onze harten weet te stelen. Ik houd jullie op de hoogte!