Ik ben 39 weken zwanger; de bevalling komt langzaam in zicht. Nu ik verlof heb, heb ik tijd om na te denken over hoe deze, voor mij derde, zwangerschap verlopen is en om me voor te bereiden op alles wat er komen gaat.
Ik mag van heel veel geluk spreken; ik heb drie ongecompliceerde zwangerschappen gehad. Natuurlijk wegen de laatste loodjes zwaar en hoe groter ons gezinnetje wordt, hoe minder rust ik kan pakken. En 9 maanden lang een baby’tje bij je dragen vergt hoe dan ook veel van je als aanstaande moeder en natuurlijk van je gezin als achterban. Bij de eerste had ik erg veel last van bekkenpijn, bij de tweede zat ik 9 maanden op een roze wolk, terwijl deze laatste zwangerschap in het teken stond van drukte. Drukte rondom onze nieuwe opknapper van een huis en drukte rondom het noodgedwongen moeten switchen van baan.
Maar we hebben het klaargespeeld en nu wil ik graag met jullie delen hoe ik tegen zwanger zijn en bevallen aan kijk.
Met twee kinderen en een derde op komst, mag ik mezelf inmiddels wel een beetje ervaringsdeskundige noemen. En er is Ć©Ć©n ding wat ik heb geleerd in de afgelopen jaren en door mijn ervaringen: je bent als vrouw ‘mans’ genoeg om een kind te dragen en gezond en wel op de wereld te zetten.
Zwanger zijn en moeten bevallen is een ontzettend spannend gebeuren. Er kan helaas van alles misgaan. En van die gedachte wordt er ook telkens uitgegaan. Zowel bij de controles bij de verloskundige, als in het ziekenhuis als ook in verhalen over eigen ervaringen. Onderzoek wijst zelfs uit dat er in Nederland bij bevallingen vaker medisch wordt ingegrepen dan nodig is. Vrouwen zijn bang voor de pijn en denken tijdens de zwangerschap niets meer te mogen of te kunnen. Thuis bevallen durven we niet meer. En voor mijn gevoel wordt ook meer dan de helft van de bevallingen opgewekt middels een inleiding en komt er regelmatig pijnstilling aan te pas. Maar waarom je zo laten leiden door angst? Kom op vrouwen, we zijn hiervoor gemaakt! De natuur zorgt er echt wel voor dat je baby op de wereld komt en de weeƫn bij een natuurlijke bevalling zijn vƩƩl beter op te vangen dan bij al die toegediende chemische rotzooi. Bovendien maakt je baby een betere, meer zorgeloze start na een natuurlijke bevalling.
Mijn eerste zwangerschap overkwam mij; ik liet me leiden door de medische wereld en heb me compleet daaraan overgegeven. Het gevolg: niet meer kunnen bewegen en de tweede helft van de zwangerschap slijten op de bank, een draak van een bevalling, met allerlei medische toeters en bellen, een leger artsen en verpleegkundigen aan m’n bed die boven mijn hoofd beslissingen namen over mĆjn bevalling, een lange herstelperiode en angst. Angst om dit weer te moeten meemaken.
Toch gingen we voor een tweede kindje en ik had Ć©Ć©n voornemen: deze keer gaan we het anders doen! Ik besprak mijn ervaringen met mijn verloskundige en verdiepte me in literatuur over zwanger zijn en bevallen in je eigen kracht. Voor mijn bekkenpijn deze keer geen bekkenfysio die me ging vertellen wat ik vooral allemaal nĆet meer kon doen, maar cesartherapie waarbij er gekeken werd hoe ik mijn werkzaamheden en sport wĆ©l nog kon blijven doen. Ik las over hypnobirthing, dook in ervaringsverhalen en stelde een helder geboorteplan op, waarin duidelijk mijn wens stond omschreven om medisch ingrijpen zo lang mogelijk af te houden. Ik leefde gezond, bleef in beweging en daardoor was (en is!) mijn lijf sterk. Mijn hele zwangerschap was ik fit, kon ik blijven werken en sporten en mijn bevalling was er Ć©Ć©n volgens het boekje. Compleet ontspannen kwam ik deze 9 maanden en de eindspurt: de bevalling, door!
Ik ben ervan overtuigd dat dit is gekomen door mijn standpunten en mijn houding: een houding gebaseerd op vertrouwen. Vertrouwen dat ik dit kan en dat het goedkomt. En daarnaast acceptatie dat mijn lijf verandert en meer rust nodig heeft, dat ik in mezelf moet keren om me voor te bereiden op de komst van de baby.
Voor de derde keer komt nu het einde in zicht. Ik vind het spannend, maar heb dit kunstje twee keer eerder geflikt. Ik ga er gewoon weer voor en ik hoop dat mijn verhaal een bron van inspiratie kan zijn voor eenieder die deze reis nog mee mag gaan maken.
Nicole
Nicole ,
Wat een mooi verhaal heb je geschreven.
Ik lees vast ergens wanneer je derde kindje er is.
Toi toi , hopelijk zien we elkaar weer eens bij crossfit.
Hartelijke groeten van mij.
Mieke uit Saudi Arabiƫ
Hee yoga vriendinnetje!
Wat mooi om te lezen. Je verhaal is zeker een inspiratie bron voor anderenā„ļø Wij vrouwen zijn krachtige godinnen. Een ieder kent haar lijf het beste en wat is er nu mooier dan daar op te vertrouwen! Ik wens dat er in te toekomst minder medicatie en traumatische ervaringen geschept worden bij het eerste contact met deze aarde.. ieder kind verdiend een goede start en dat begint met kracht en het volgen van jou gevoel. Mooi artikel! Liefs Dian
Lieve nicole,
Wat een mooi betoog over hoe je vooral in je kracht kunt staan…en wat voor invloed je daarmee kunt hebben. En ik heb er ook alle vertrouwen in dat jij, samen met floris dit bijzondere karwei gaat fixen!! Ik wens je dan ook een helw goede en mooie ervaring toe!! Liefs jolanda