Hoera, zwanger!

Ik ben in verwachting! Alweer bijna 20 weken. Ik ben nu duidelijk die ongemakkelijke fase voorbij waarin mensen zich afvragen of ik nou gewoon dik word of zwanger ben. Het is een cliché, maar tjonge wat vliegt de tijd! Onze dochter wordt over een paar weken alweer 3 jaar en ze krijgt in augustus een baby zusje.

Eerst verwerken en rust

Het heeft echt wel een tijdje geduurd voordat ik het gevoel had aan een tweede kindje toe te zijn. Dat hele medische circus rondom de schisis van onze dochter moest echt eerst even tot bedaren komen zodat ik wat meer rust in mijn hoofd kon krijgen. En daarna wilde ik eerst nog aan de slag met een opleiding voor mijn werk als psycholoog. En nu, bijna 3 jaar sinds de geboorte van onze dochter, heb ik echt weer zin in zo’n kleine baby. Ik weet het… Daar ga ik vast nog een paar keer op terug komen als ze er daadwerkelijk is.

Vertrouwen

Mijn man en ik hebben er altijd wel vertrouwen in gehad dat we een gezond kindje zouden kunnen krijgen met alles erop en eraan. De schok toen de schisis van onze dochter werd gezien tijdens de 20-weken echo was dan ook groot. Mijn vertrouwen in mijn lijf heeft een deuk opgelopen. Nu ging ik dus met wat meer spanning mijn zwangerschap in. Ik heb weer braaf alles gedaan wat ik de vorige keer ook heb gedaan; foliumzuur geslikt en niks gegeten of gedronken wat niet mag. Deze keer heb ik daar nog aan toegevoegd dat ik meer biologisch heb gegeten en heel bewust verzorgingsproducten heb uitgezocht waar geen schadelijke stoffen in zitten. Zelfs mijn mascara is biologisch… Zo ver ik weet, is de kans op een afwijking voor ons niet groter dan bij ieder ander gezond koppel. Maar toch lijken de huisarts en verloskundige deze keer net wat meer nadruk te hebben gelegd op het gebruik van foliumzuur. En ook mochten we meteen door voor een GUO (geavanceerd echoscopisch onderzoek) in plaats van een normale 20-weken echo. Want ja, doordat onze dochter is geboren met een schisis val ik blijkbaar automatisch in de groep met een bekend verhoogd risico op een afwijking bij de baby. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het super fijn dat we een uitgebreide echo krijgen door een gynaecoloog, maar het doet geen goed voor mijn vertrouwen mijn lijf.

De GUO

De kleine meid in mijn buik heeft tot nu toe alle echo’s met vlag en wimpel doorstaan. En afgelopen week, na een nachtje wakker liggen, was het zo ver. We waren aan de beurt voor de GUO. Ik ging er heel wat minder naïef in dan bij de 20-weken echo van onze dochter. En ook mijn man kneep af en toe toch wel wat harder in mijn hand dan ik van hem gewend ben. Ons vrolijk spartelende frummeltje lag er gelukkig meteen mooi voor om haar gezichtje goed in beeld te krijgen. En ja hoor, duidelijk hele lippen en twee mooie neusgaten! Ik ben nog nooit zo blij geweest met neusgaten! En ook tijdens de verdere GUO totaal geen bijzonderheden. Wat een enorme opluchting! Ik heb er wel even een potje van moeten huilen toen ik mijn moeder belde om het goede nieuws te vertellen.

Schuldgevoel

Misschien heel gek, maar die opluchting zorgde ervoor dat ik me een beetje schuldig voelde richting onze dochter. Na haar 20-weken echo voelde ik me heel anders dan nu. Ik besef me echter ook dat dat helemaal niks zegt over hoe gewenst zij is geweest, of deze kleine nu is. En ook zeker niet over de hoeveelheid liefde. Ik had alleen heel graag gehad dat het voor haar allemaal wat makkelijker zou kunnen zijn. Geen medisch circus, geen pijn na operaties, gewoon geen gedoe. En ik dit gun ik het baby’tje in mijn buik van harte! Liefs, Rachelle